In memoriam prof. dr. Franz Mönks

In memoriam prof. dr. Franz Mönks

Beste Franz

 

Toen ik op de hoogte werd gebracht van je overlijden, borrelden meteen heel wat herinneringen aan jou in me op.

Weet je nog dat ik onaangekondigd op je kantoor belandde met de vraag of je de co-promotor van mijn doctoraat wilde zijn? Je was heel stellig: “Natuurlijk, eindelijk staat er in Vlaanderen iemand op die wil doctoreren op hoogbegaafdheid en dat wil ik met véél plezier doen!”. En zo heb je me gaandeweg doorheen de wereld van hoogbegaafdheid geloodst. Het viel me al snel op wat een internationale netwerker je was. Er is geen continent te bedenken waar je geen connecties had of geen doctoraatsstudenten begeleidde. Je stuurde me meteen naar Nicholas Colangelo en Susan Assouline in Iowa om deel te nemen aan mijn eerste congres. Daarna nam je me mee naar Joe Renzulli en Sally Reis in hun huis in Connecticut tijdens een lekkere lunch – die Joe verzorgde – waar ik alweer veel kon bijleren van de pioniers waartussen ik vertoefde.

Bij de verdediging van mijn proefschrift was je onvermurwbaar : “Er moet een CBO in Antwerpen komen!”. En alweer kreeg je je gestelde doel voor elkaar. Je liet geen kans voorbijgaan om te bouwen aan kennisverspreiding rond hoogbegaafdheid en dat sierde je! Tijdens de eerste jaren toen ik schoorvoetend stappen zette in de begeleiding van hoogbegaafde kinderen en jongeren, kon ik meermaals op jouw aanwezigheid in Antwerpen rekenen. Je nam je taak als leermeester meer dan serieus. Je leerde me de knepen van het vak en je gaf me ook meteen vertrouwen: “Tessa, jij maakt echt het verschil voor hoogbegaafde kinderen!”.

Eens je vond dat ik klaar was om directeur van het CBO te worden – wat nu Exentra is – zijn onze contacten overeind gebleven. Je maandelijkse bezoekjes werden omgevormd tot een jaarlijkse tweedaagse waarvan mijn gezin en mijn ouders steevast deel uitmaakten. Onze kinderen keken telkens opnieuw uit naar een leerrijk en sfeervol diner met ‘nonkel Franz’. Je laatste bezoek dateert van ruim twee jaar geleden. En op de foto kan je zien dat je nauwelijks verouderde, je reisde nog steeds de wereld rond, je energie was nog altijd niet in te tomen en je bleef gaan… En nu ben je er niet meer en voel ik me heel vreemd dit te moeten vaststellen.

Ik wil je graag postuum bedanken voor de kansen die je mij hebt gegeven!  Binnen Exentra hebben we nu al meer dan 10.000 hoogbegaafde kinderen, jongeren en volwassenen kunnen helpen. Zonder jou was die eerste steen niet gelegd!

 

Zeer genegen

Tessa