Ik vermoed dat mijn kind hoogbegaafd is, maar we ondervinden geen problemen. Moet ik dan iets doen?
Als we met onze organisatie één ding hebben geleerd in de vele jaren dat we ons verdiepen in hoogbegaafdheid, dan is het wel dat een preventieve aanpak om eventuele moeilijkheden te vermijden altijd beter is dan een curatieve aanpak als de problemen zich eenmaal hebben aangediend. Met andere woorden: voorkomen is beter dan genezen.
Veel ouders van jonge hoogbegaafde kinderen vinden dat je ‘geen problemen moeten zoeken waar er geen zijn’. Hun kinderen halen immers niet zelden schitterende punten op school. Vaak behalen ze deze zonder dat ze een klap uitvoeren. Soms ook omdat ze als het ware overpresteren waarbij ze zichzelf geen moment rust gunnen en overdreven bekommerd zijn om hun resultaten.
Ouders en leerkrachten zien hier vaak geen graten in en beschouwen deze kinderen als gemakkelijke leerlingen.
Vaak merken we dat deze kinderen zo heel sterk worden bevestigd in hun neiging om erg hoge verwachtingen te hebben van zichzelf waardoor ze het risico lopen een vorm van faalangst te ontwikkelen die pas tot uiting komt als hun leven ietsje complexer wordt (bv. als ze naar de middelbare school gaan, als de trainer in de sportclub hen graag naar een niveau hoger wil coachen, als het eerste Bach-concertje eraan zit te komen,…).
Pas als kinderen of jongeren verlamd dreigen te geraken, krijgen ouders in de gaten dat er misschien toch wel iets meer aan de hand is. Daarom is de situatie nog niet hopeloos. We hebben in de loop der jaren immers een goede curatieve aanpak ontwikkeld die kinderen en jongeren over bepaalde drempels die werden opgetrokken kunnen heen helpen. Jammer genoeg vraagt dit meestal veel tijd, en om te slagen hebben deze kinderen veel vertrouwen en veel krediet nodig vanwege hun ouders en vanwege hun leerkrachten. Juist daarom zetten wij graag heel hoog in op de preventieve aanpak, die is in se immers veel gemakkelijker en kan heel wat last en zorg vermijden!